چهار سال پیش یه روز خبری توی روزنامه ی صبح خوندم که- نوجوان 16 ساله ای به نام بهنود شجاعی برای آشتی دادن دوستان خود رفته بود .اما در این میان دریک درگیری ناخواسته (متهم به قتل شد که چهار سال ازبهترین روز های عمر خود را در پشت میله های زندان سپری کرده بود )
سال پیش هم جمعی ازهنر مندان نامدار و بزرگان سینما تاتر کشورمان،برای جلب رضایت از خانواده ی احسان نصراللهی ،واز پدر ومادر مقتول خواسته شده بود،رضایت دهند وگذشت خود را اعلام کنند .ولی موفق به گرفتن رضایت از این خانواده ی داغدارنشدند .تا این که سحر گاه روز یکشنبه بعد از گذشت چهار سال حکم قصاص در باره ی بهنود شجاعی اجرا شد .من قصد قضاوت وداوری در این موارد را ندارم من نه قاضی این پرونده بودم ،ونه مجری قانون که بخواهم در این باره حرفی زده باشم .اما کاش میشد این مواقع وقتی مرگ وزندگی انسانی نادم وپشیمان به دست واختیار ما گذاشته شده .چرا گذشت نکنیم ؟ درسته داغ عزیز دیدن به مراتب مشکل ترین مصیبته ،اما با گذشت وبخشش می تونیم به یک انسان دیگری جان دوباره ببخشیم ...و یک انسان دیگه ای رو از مرگ نجات بدیم .!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر